Αναρχικοί και ιεραρχία…

Αυτοί οι άπλυτοι, αυτοί οι γιεγιέδες, οι τρομοκράτες, οι παραβάτες, το περιθώριο. Τα μιάσματα της κοινωνίας. Τα παιδιά προβληματικών οικογενειών. Τα όρθια προβλήματα.

Εμείς ζούμε και επιθυμούμε τη Δημοκρατία. Και η Δημοκρατία έχει κανόνες. Και οι κανόνες δεν επιτρέπουν κατάληψη δημόσιου είτε ιδιωτικού χώρου. Τέλος.

Πάμε στις προτεραιότητες μιας Δημοκρατίας.

Η Αναρχία είναι η απόλυτη κατάσταση αυτοσυνείδησης και αυτοπροσδιορισμού. Στηρίζει την καθημερινή λειτουργία της κοινωνίας στην ομοφωνία, ίσως τον συμβιβασμό, που επιτυγχάνεται μέσα από συλλογικές διαδικασίες όπως μια συνέλευση. Συνελεύσεις γειτονιάς, κοινότητας, Δήμου κ.ο.κ..

Η Αναρχία αποτελεί την αποθέωση της προσωπικότητας και του ανθρώπινου είδους ως ένα ον που έχει ένστικτο και λογική. Η απόλυτη εξύψωση της προσωπικής ελευθερίας στις επιλογές. Στις επιλογές που δεν επηρεάζουν τις αποφάσεις της συλλογικότητας. Τις Αρχές της. Τις Αρχές της ελευθερίας.

Η Αναρχία είναι η απόλυτη Δημοκρατία. Είναι τόσο ιδανική που μάλλον είναι λίγο ανέφικτη πάνω στο ατελές και εγωιστικό ον που λέγεται άνθρωπος (αυτό είναι η γνώμη μου). Άσε που οι Αναρχικοί φέρουν μόρφωση και δεν είναι χάπατα που δεν την… ψάχνουν. Την ψάχνουν σε βαθμό που δεν μπορείς να επικοινωνήσεις ίσως μαζί τους.

Η αστική Δημοκρατία, τώρα, όπως αυτή που όρισαν οι Διαφωτιστές. Του συμβιβασμού, του σεβασμού της διαφωνίας της μειοψηφίας, της συμμετοχής στα πλαίσια της αντιπροσώπευσης. Στους κοινούς κανόνες που πηγάζουν από τον λαό και λέγεται Σύνταγμα. Η Δημοκρατία, δηλαδή, περιορίζει τις ελευθερίες, αλλά παίρνει υπόψη ως ένα βαθμό τους ελαττωματικούς ανθρώπους.

Μια τέτοια Δημοκρατία πρέπει να βάζει προτεραιότητες. Και πρέπει να επιλέξει κάτι που βρίσκεται σε ευθεία με τις Αρχές της Δημοκρατίας των Διαφωτιστών. Να επιλέξει να κατατροπώσει τους φασίστες. Τους ανθρώπους που δεν επιθυμούν την κατάλυση του Συντάγματος επειδή είναι προϊόν των εκμεταλλευτών του λαού, αλλά την κατάλυσή του για να επιβάλλουν τον ανθρώπινο περιορισμό. Το μίσος, τον θάνατο και την υποβάθμιση της προσωπικότητας ως μια κρεατότσαντα άξια μόνο για πόνο.

Με αυτούς όμως τους «ανθρώπους» συνεργάζεται η «αστική ψευδο-Δημοκρατία». Τους χρησιμοποιεί. Τους έχει ανάγκη. Τους επιφορτίζει να επιτελούν το έργο που δεν μπορεί να επιτελέσει ο επίσημος οργανισμός καταστολής, η Αστυνομία.

Σε μια κοινωνία που έχει κατέβει στο επίπεδο μιας Δημοκρατίας των οικονομικών ελίτ και όχι αυτού που αποτελεί τον πυρήνα της (όπως αναφέρεται παραπάνω) Δημοκρατίας, εμείς οι πολίτες, οι Δημοκράτες πολίτες πρέπει να διαλέξουμε συμμάχους. Έστω κι αν αυτοί δεν συμφωνούν με εμάς απόλυτα. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι απ’ τους αναρχικούς.

Τα συσσίτια και η στέγαση απόρων ανθρώπων που διοργανώσει αυτοί οι άνθρωποι είναι αμέτρητα και συνεχή. Τα έκαναν και τότε που εσύ και εγώ κρεμιόμασταν από τα πατάρια στον Καρρά. Αλλά δεν είχαν από πίσω μια κάμερα, όπως εσχάτως έπραξαν δύο φορές άλλοι άλλων χώρων.

Έκαναν κοινωνικά φροντιστήρια ξένων γλωσσών πριν εσύ και εγώ αντικρίσουμε την Κρίση και ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλο. Έλεγαν «συναυλίες αλληλεγγύης» αυτό που εσύ και εγώ λέμε «συναυλίες φιλανθρωπίας». Εκεί που θα χτιζόταν ένα ακόμη τσιμεντένιο πάρκινγκ επί πληρωμή, εκείνοι έκαναν  κατάληψη και πρόσφεραν ένα πάρκο πρασίνου στο κέντρο της Αθήνας. Ελεύθερο για όλους. Κατάληψη για δημόσια χρήση… Αλλά όσο και ωραία να είναι αυτά, είναι ιδανικά γιατί απαιτούν αφύσικα ισχυρές προσωπικότητες.

Το «επιχειρησιακό», λοιπόν, τμήμα του λαού είναι οι αναρχικοί, όπως το «επιχειρησιακό» τμήμα της Δημοκρατίας των ελίτ είναι η Αστυνομία.

Το «Δεν Πληρώνω» έσβησε, όπως και οι αυθόρμητες Πλατείες. Όλοι περιμένουν τον ΣΥΡΙΖΑ να έρθει ως Σωτήρας που θα αναλάβει χωρίς τον δικό μας κόπο, τη λύτρωση της κοινωνίας. Κοινωνική σιγή παρά το γεγονός ότι τώρα έχει αποκαλυφθεί ο Δρ. Χάιντ του κυρίαρχου πολιτικού μας προσωπικού. Έτσι δίνεται η ευκαιρία στην ελίτ να ξεμπερδέψει με το τελευταίο οχυρό της κοινωνίας. Τους αναρχικούς. Αυτούς που χειροκροτούνταν από 800.000 πολίτες στη συγκέντρωση του προσπέρσινο Φεβρουαρίου στο Σύνταγμα.

Η «Δημοκρατία» έχει προτεραιότητες. Αλλά δυστυχώς δεν βάζει πρώτους αυτούς με τους οποίους συνεργάζεται, αλλά εκείνους που είναι σίγουρα πιο κοντά σε εκείνη τη Δημοκρατία που δεν έχει εισαγωγικά.